Michał Ziembowski
(1882-1933), Książ

Urodził się 14 września 1882 roku w Suchej w pow. jarocińskim jako syn leśniczego Karola Ziembowskiego i Anny z d. Kowalska. Ożenił się 20 kwietnia 1909 roku w Książu z Kazimierą Kubicką (w akcie ślubu wzmiankowany jako młodzian ze Środy). Żona wniosła mu w wianie nieruchomość na południowym rogu wschodniej pierzei rynku. W piwnicy działała Destylacyja, czyli produkcja spirytusu. Do dziś zachowała się wielka studnia w piwnicy, z której czerpał źródlaną wodę. Na parterze zaś funkcjonował lokal, w którym, jak łatwo się domyślić, konsumowano wytwory z niższej kondygnacji.

Powstanie wielkopolskie
Należał do grona rzutkich organizatorów powstania. Na wiecu w Domu Katolickim 15 listopada 1918 roku został wybrany do Rady Robotniczej. Zaangażował się szczególnie w tworzenie oddziału Straży Ludowej obwodu Książ miasto, której komendantem był Stanisław Banaszyński. Był to rodzaj milicji akceptowanej przez rewolucyjną władzę z Berlina, jednak oficjalna liczba członków Straży była całkowicie niewystarczająca na potrzeby przygotowywanego powstania. Sytuacja był korzystna, ponieważ to w jego lokalu składano broń odbieraną powracającym z wojny żołnierzom. 18 grudnia 1918 roku zwołał w swoim lokalu tajne zebranie, którego celem było stworzenie zbrojnego oddziału powstańców. Akcja werbunkowa nadzwyczaj się udała. W krótkim czasie liczba mężczyzn gotowych chwycić za broń, tych, którzy już byli w Straży i kolejnych, wyniosła 180. Gdy w nocy 30 grudnia 1918 roku ksiąski oddział wyruszał do Śremu na rozbrajanie niemieckiego garnizonu, stanął na czele jednego z pododdziałów. Pozostałymi pododdziałami dowodzili Jan Cyplik i Roman Garbarczyk. Po powrocie oddziału następnego dnia Polacy przejęli władzę w całym obwodzie Książ. Podczas powstania pozostał w Książu i - tu jedynie się domyślamy - wspomagał komendanta Banaszyńskiego w organizacji wart i patroli Straży Ludowej i zapewne chętnie brał udział w rozbrajaniu Niemców.

Prowadził swoją Destylacyję do końca życia. Był aktywnym członkiem Bractwa Strzeleckiego w Książu. Dwukrotnie wystrzelał tytuł Króla Kurkowego - w 1922 i 1930 roku. Jego silna indywidualność i samodzielność sprawiały kłopot braciom kurkowym do tego stopnia, że postawili go przed Sądem Honorowym, co skończyło się bez urazy z obu stron. Zmarł na zapalenie płuc 21 kwietnia 1933 roku w Książu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

ŹRÓDŁA:
Protokolarze Bractwa Kurkowego 1902-1948
Protokolarze Bractwa Kurkowego 1902-1948
Wspomnienia Józefa Jackowiaka
Tadeusz Wienke Karty historii (Wspomnienie o Władysławie Wienke), "Siewca" nr 1/2005

Nowa odsłona KOLEKCJI Wirtualnej Izby Regionalnej Gminy Książ Wielkopolski oraz nowa kolekcja Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej powstały przy finansowym wsparciu Starostwa Powiatowego w Śremie wysiłkiem redaktorów WIR - członków Stowarzyszenia Nasza Gmina.
Nad przebudową całej WIR w zgodzie z nową technologią pracujemy.

gir@ffe