Stanisław Koszarek
(1890-1973), Zaborowo
Urodził się 9 listopada 1890 roku w Zaborowie jako syn Józefa i Józefy z d. Łukaszyk. Brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz armii niemieckiej. Wrócił do domu w grudniu 1918 roku.
Powstanie wielkopolskie i wojna 1919-1921
Od 26 grudnia 1918 roku był w Śremie. W nocy 30 grudnia 1918 roku brał udział w pokojowym przejmowaniu garnizonu i innych niemieckich obiektów wojskowych. Z początkiem stycznia 1919 wstąpił jako ochotnik do 3 kompanii dolskiej batalionu śremskiego dowodzonego przez ppor. Tomasza Paula. Wraz ze swoją kompanią został wysłany najpierw do Biedruska, a już 6 lutego 1919 roku na front pod Rawicz. Tam brał udział m.in. w walkach o Miejską Górkę i Zieloną Wieś.
Ożenił się 1 października 1924 roku w Bninie z Władysławą Skorupską. Po zakończeniu powstania pozostał w służbie wojskowej jako podoficer do 1936 roku i przeszedł w stan spoczynku. Zamieszkał w Lublińcu na Śląsku. W maju 1939 roku wstąpił do batalionu Obrony Narodowej Lubliniec w składzie Sieradzkie Brygady ON. Pod względem mobilizacji materiałowej batalion był przydzielony do 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty w Lublińcu. Ponieważ batalion znalazł się w pasie działania Armii Kraków został podporządkowany, pod względem taktycznym, dowódcy Krakowskiej Brygady Kawalerii i w jej składzie walczył w kampanii wrześniowej 1939. Podczas okupacji hitlerowskiej mieszkał w Lublińcu i pracował w firmie Wolny do końca maja 1941 roku, kiedy to został wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, później do Norwegii. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Lublińca. Zmarł w 1973 roku.
Odznaczenia:
Wielkopolski Krzyż Powstańczy - uchw. RP 12.28-0.976 z dnia 1957-12-28
ŹRÓDŁA:
Centralne Archiwum Wojskowe via WTG Gniazdo