Feliks Buliński
(1885-1967), Książ

Urodził się 29 maja 1885 roku w Książu jako syn Antoniego Bulińskiego i Katarzyny z d. Zimińska. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Książu pracował w sklepie u ojca, z przerwą na czas służby wojskowej. W roku 1910 otworzył własny sklep bławatów i konfekcji w Książu. Ożenił się 28 sierpnia 1910 roku w Książu z Marianną Falkiewicz.

Powstanie wielkopolskie
Po powrocie z I wojny światowej był jednym z organizatorów powstania wielkopolskiego na terenie Książa. Wstąpił do Straży Ludowej w Książu i prowadził szeroką akcję werbunkową wśród miejscowych Polaków. Pełnił też służbę na miejscowym dworcu kolejowym (trasa Mieszków-Czempiń), kontrolując pociągi i niemieckich urzędników kolejowych. 30 grudnia 1918 roku wyruszył jako jeden z dowódców z oddziałem Straży Ludowej do Śremu w celu rozbrojenia niemieckiego garnizonu. Po powrocie następnego dnia rozbrajał Niemców na terenie miasta Książa i okolicy. Należał do grupy, m.in. z Michałem Ziembowskim i Franciszkiem Śmigielskim, która na podstawie dekretu Rady Żołnierskiej i Robotniczej w Książu rozbroiła miejscowego żandarma niemieckiego Klischa [Klitscha?] i Komisarza Obwodowego, niemieckiego oficera von Puttkamera. Brał udział w zajęciu magazynu broni znajdującego się w ukryciu u miejscowego Niemca, właściciela nieruchomości i właściciela hotelu Hartwig przy Rynku. 6 stycznia 1919 roku na trzech drabiniastych wozach zajechał do Śremu i stawił się razem z zgłoszonymi ochotnikami w Komendzie Wojska Polskiego, żeby "walczyć nad oswobodzeniem dalszych połaci Wielkiego Księstwa Poznańskiego". Do końca lutego 1919 brał czynny udział w organizacji wojska powstańczego.

W roku 1920 przeprowadził się do Leszna, gdzie wykupił od Niemca sklep bławatów oraz nieruchomość. Był członkiem Bractwa Kurkowego. Sklep prowadził do 1939 roku. Na początku okupacji został wysiedlony do Sandomierza. 1 października 1941 roku aresztowało go Gestapo i jako więzień polityczny przebywał w więzieniach w Ostrowcu Świętokrzyskim oraz w Radomiu do 30 listopada 1941 roku. Po wojnie nadal prowadził przedsiębiorstwo w Lesznie, które w roku 1950 oddał Powszechnej Spółdzielni Spożywców "Ogniwo". Od 1958 roku pracował jako chałupnik w Spółdzielni Inwalidów "Powstaniec" w Wolsztynie. Zmarł 25 grudnia 1967 roku w Lesznie i tam został pochowany.

Odznaczenia:
Wielkopolski Krzyż Powstańczy - uchw. RP 01.24-0.25 z dnia 1958-01-24

ŹRÓDŁA:
Życiorys napisany własnoręcznie
Centralne Archiwum Wojskowe via WTG Gniazdo
"Wiadomości Śremskie" nr 19/1929

Nowa odsłona KOLEKCJI Wirtualnej Izby Regionalnej Gminy Książ Wielkopolski oraz nowa kolekcja Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej powstały przy finansowym wsparciu Starostwa Powiatowego w Śremie wysiłkiem redaktorów WIR - członków Stowarzyszenia Nasza Gmina.
Nad przebudową całej WIR w zgodzie z nową technologią pracujemy.

gir@ffe