Wirtualna Izba Regionalna Gminy Książ Wielkopolski

Ludzie

Stanisława Barcikowska

powstaniec wielkopolski
[ur. 1870 - zm. 1953]

Źródło: Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej
Autor: Tomasz Jankowski, Katarzyna Gwincińska, Bohdan Kaczmarek

Miejsce: Konarskie

Urodziła się 1 VIII 1870 w Wielkiej Wsi w gminie Buk w pow. poznańskim jako córka rolnika Jana Gertycha i Michaliny. 2 V 1895 poślubiła Stefana Barcikowskiego (1868-1912), poznańskiego przedsiębiorcę branży drogeryjnej, działacza gospodarczego i członka Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1896 w Poznaniu przyszedł na świat ich pierwszy syn Roman, w 1900 drugi syn Józef, a w roku 1908 córka Antonina (Tola). W 1910 państwo Barcikowscy wykupili z rąk niemieckich majątki Konarskie i Jarosławki pod Książem w pow. śremskim i zamieszkali w Konarskim. Roman i Józef zaczęli uczęszczać do Gimnazjum w Śremie. Stefan zmarł w 1912 i majątek przeszedł na własność Stanisławy. Jeszcze w Poznaniu pani Barcikowska aktywnie działała społecznie. Była m.in. członkiem Bractwa Kwestarskiego, organizacji charytatywnej gromadzącej środki finansowe i opiekę nad polskimi sierotami, i Towarzystwa Czytelni dla Kobiet. W 1900 roku była współorganizatorką patriotycznego wiecu w obronie nauczania religii w języku polskim. Za jej aprobatą i przy jej wsparciu obaj synowie działali w tajnej, gimnazjalnej organizacji patriotycznej i współtworzyli ruch harcerski w Śremie. W 1918 wraz z dorosłym synem Romanem ufundowała sztandar śremskiej Drużyny Harcerskiej im. Przemysława, w której jej młodszy syn Józef był drużynowym.

W pierwszych dniach powstania wielkopolskiego, 30 XII 1918 jej syn Roman brał udział w przygotowaniach ataku na garnizon w Śremie, a ona przywiozła ze Śremu do Książa rozkaz wymarszu oddziału Straży Ludowej w celu wsparcia śremskich powstańców. Obaj synowie walczyli w wojnie 1918-1921. Gdy Józef został ciężko ranny i przebywał w szpitalu w Zamościu, została tam pielęgniarką od 18 V do 7 VII 1919. Opiekowała się synem i innymi rannymi.

Z Zamościa wróciła do Konarskiego, którym po wojnie zarządzał syn Józef. Nadal udzielała się społecznie. Była członkinią Komitetu Opieki nad mogiłami poległych 1848 r. w Książu. Wygłaszała płomienne, patriotyczne odczyty w ksiąskim Domu Katolickim. Była członkiem Zarządu Oddziału Wielkopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego, działała w Towarzystwie Ziemianek w Kole Śremskim. Wspierała wiele inicjatyw finansowo. W Gazecie Powszechnej nr 233 z 1928 roku czytamy, że wpłaciła 100 zł na rzecz organizowanej Wystawy Krajowej (PeWuKa 1929), która stała się spektakularnym polskim sukcesem. W czasie II wojny światowej Konarskie zajęli Niemcy, a w 1946 majątek upaństwowiono, podobnie jak Jarosławki. Po zakończeniu II wojny światowej Józef wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Najprawdopodobniej zamieszkała z drugim synem Romanem. Zmarła 9 maja 1953 roku w Lesznie i tam została pochowana. Odznaczona Medalem Niepodległości w 1937.

Odznaczenia:
Medal Niepodległości - Monitor Polski nr 259/1937

Sygnatura: OS-00303

Jeśli możesz uzupełnić opis tego obiektu, napisz do nas: wir.ksiazwlkp[@]gmail.com. Użyj sygnatury obiektu (dwie linie wyżej).

Obiekty powiązane.