Władysław Wienke
(1892-1976), Kiełczynek

Urodził się w 21 kwietnia 1892 roku w Łeknie koło Wągrowca jako syn Wojciecha i Franciszki z d. Kunkel. Rodzice byli właścicielami cegielni w Kiełczynku, najprawdopodobniej jeszcze przed 1914 rokiem. Mieszkali w domu przy cegielni. Od 4 października 1911 roku służył w armii niemieckiej, w elitarnej formacji czarnych huzarów feldmarszałka Augusta von Mackensena jako żołnierz zawodowy, dokładnie: w 3 szwadronie 2 Pułku Huzarów Przybocznych jako podoficer zawodowy. Przyjmowano tam tylko ochotników z polecenia. Podczas I wojny światowej walczył wraz z dowódcą feldmarszałkiem Mackensenem na Bałkanach jako jego huzar przyboczny. Feldmarszałek był głównodowodzącym frontu bałkańskiego, a wcześniej dowodził w wielkich bitwach w Galicji, na Mazowszu i na Mazurach. Został zwolniony z wojska 14 grudnia 1918 roku i wrócił do Kiełczynka trzy dni później.

Powstanie wielkopolskie i wojna 1919-1921
18 grudnia 1918 roku na zaproszenie Michała Ziembowskiego wziął udział w tajnym spotkaniu mającym na celu organizację zbrojnego oddziału powstańczego w Książu. Uczestnikom przydzielono zadania obsadzenia poczty, dworca i Magistratu oraz werbowanie ochotników. Po świętach Bożego Narodzenia odbyło się drugie spotkanie, gdzie zapadły decyzje o odbieraniu obywatelom niemieckim wszelkiej broni. Był to dzień wybuchu powstania w Poznaniu. W nocy 30 grudnia 1918 roku brał udział w wymarszu ksiąskiego oddziału Straży Ludowej do Śremu na rozbrajanie niemieckiego garnizonu. Po powrocie następnego dnia brał udział w przejmowaniu miasta od Niemców. Pozostał w Książu i pełnił służbę w Straży Ludowej do 10 lutego 1919 roku, kiedy to wstąpił jako ochotnik do 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Poznaniu (później 15 PU Poznańskich). Walczył na wojnie polsko-bolszewickiej na froncie białoruskim (Bobrujsk), m.in. z Kozakami armii Budionnego, dowódcą pułku był wtedy płk. Władysław Anders.

Od 21 listopada 1920 roku służył w 15 PU Poznańskich jako zawodowy podoficer, m.in. szef szwadronu sztabowego, szwadronu technicznego, gdzie doszedł do stopnia starszy wachmistrz sztabowy. Służył do emerytury, na którą przeszedł 31 stycznia 1935 roku. Przeprowadził się do Kalisza, gdzie został instruktorem Przysposobienia Wojskowego Konnego przy 15 PU Poznańskich jako pracownik kontraktowy Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII, Okręgowego Urzędu WF i PW. Współpracując ściśle z dziedzicem podkaliskiego Majkowa Feliksem Karśnickim, utworzył konny pododdział, nazywany Armią z Majkowa. Od stycznia 1936 roku należał do Związku Podoficerów Wojsk Polskich w stanie spoczynku. Zmarł 6 sierpnia 1976 roku w Kaliszu. Został pochowany na cmentarzu tynieckim.

Odznaczenia:
Brązowym Krzyż Zasługi nr 9113/Or.28 z dnia 10 listopada 1928 roku
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal Brązowym za Długoletnią Służbę
Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich
Odznaka Frontu Litewsko-Białoruskiego
Odznaka 15 Pułku Ułanów Poznańskich
Odznaka 14 Dywizji Piechoty
Państwowa Odznaka Sportowa klasy II stopnia pierwszego w 1933 roku

ŹRÓDŁA:
Archiwa rodzinne
Życiorys napisany własnoręcznie
Tadeusz Wienke Karty historii (Wspomnienie o Władysławie Wienke), "Siewca" nr 1/2005

Nowa odsłona KOLEKCJI Wirtualnej Izby Regionalnej Gminy Książ Wielkopolski oraz nowa kolekcja Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej powstały przy finansowym wsparciu Starostwa Powiatowego w Śremie wysiłkiem redaktorów WIR - członków Stowarzyszenia Nasza Gmina.
Nad przebudową całej WIR w zgodzie z nową technologią pracujemy.

gir@ffe