Antoni Wawrzyniak (1900-1974)
powstaniec wielkopolski
Urodził się 9 grudnia 1900 roku w Janowcu (pow. Mogilno) jako syn Mikołaja i Franciszki z d. Tuszyńska. Po skończeniu czterech klas szkoły powszechnej w Pieckach w 1915 roku podjął pracę jako robotnik rolny w majątku w Grzanowo, gdzie także pracowali rodzice. W 1918 roku został powołany do armii niemieckiej i po przeszkoleniu w Belgii miał trafić na front zachodni, jednak w listopadzie 1918 w Niemczech wybuchła rewolucja i nastał rozejm. 22 grudnia wrócił z innymi polskimi żołnierzami do domu, do Skotnik, gdzie wówczas przebywali jego rodzice, ok. 30 km od Inowrocławia.
Powstanie wielkopolskie i wojna 1919-1921
Wraz z wybuchem powstania dołączył do oddziału powstańczego i walczył o Kruszwicę, Mątwy i Inowrocław. Podczas zdobywania mostu kolejowego w Inowrocławiu został ranny. Po wyzdrowieniu został wcielony do 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich, potem, po przeszkoleniu do 14 Pułku Artylerii Ciężkiej, z którą to formacją walczył na wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. Ożenił się w Książu w 1927 roku z Agnieszką Mendyka. W 1934 roku przeszedł do rezerwy i zamieszkał z rodziną w Książu, gdzie został instruktorem P.W. i W.F. na zlecenie komendy powiatowej w Śremie. Po wybuchu II wojny światowej wraz z całą rodziną został wywieziony do Generalnego Gubernatorstwa, do wsi Grądy w pow. Sokołów Podlaski. Po wkroczeniu na tamte tereny Armii Czerwonej wstąpił wraz z synem w szeregi Wojska Polskiego, do 1 Samodzielnej Brygady Moździerzy. [...] (więcej)
Źródła biogramu: Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej, Tomasz Jankowski, Katarzyna Gwincińska, Bohdan Kaczmarek
Miejscowość: Książ || Fot.: archiwa rodzinne
Sygnatura: OS-00153
