Franciszek Końszczyński (1891-1962)
powstaniec wielkopolski
Urodził się 29 października 1891 roku w Michałowie w pow. jarocińskim jako syn Józefa i Magdaleny z d. Matuszewska. Walcząc w armii niemieckiej podczas I wojny światowej stracił nogę i miał charakterystyczną, drewnianą protezę. Po powrocie z wojny mieszkał w Książu i pracował na poczcie. Ożenił się w 1917 roku z Heleną Skałecką.
Powstanie wielkopolskie
15 listopada 1918 roku, w momencie utworzenia w Książu Rady Robotniczej i Żołnierskiej, będąc człowiekiem zaufania publicznego, został oddelegowany jako telefonista do Magistratu. Mimo inwalidztwa wstąpił także w szeregi ksiąskiego oddziału Straży Ludowej. W pierwszych dniach stycznia zgłosił się na ochotnika do 1 kompanii batalionu śremskiego, dowodzonej przez ppor. Józefa Muślewskiego. Dowódca odesłał go do Książa w roli umundurowanego kontrolera telefonów na poczcie. Po zakończeniu powstania pozostał w wojsku. Pełnił służbę w jarocińskim garnizonie do 6 września 1919 roku.
W 1921 roku próbował utworzyć w Książu struktury Związku Inwalidów Wojennych II RP, jednak z niewielkim skutkiem. Należał do Towarzystwa Powstańców i Wojaków Koło Książ. Podczas okupacji hitlerowskiej był więziony w katowni w Forcie VII Cytadeli. Zmarł 14 września 1962 roku w Książu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.
Odznaczenia:
Wielkopolski Krzyż Powstańczy - uchw. RP 12.06-0.962 z dnia 1957-12-06
Źródła biogramu: Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej, Tomasz Jankowski, Katarzyna Gwincińska, Bohdan Kaczmarek
Miejscowość: Książ || Fot.: archiwa rodzinne
Sygnatura: OS-00114
